Więcej. alzheimer@poczta.fm. (+48) 503 057 322. Śląskie Stowarzyszenie Alzheimerowskie. Celem stowarzyszenia jest niesienie pomocy osobom dotkniętym chorobą Alzheimera oraz opiekunom osób chorych. bie z chorobą Alzheimera (IAD 1-73), natomiast część V była adresowana do osób sprawujących opiekę nad chorymi (IOP 74-90). Na podstawie ankiety uzyska-no informacje o płci, wieku, wykształceniu, stopniu pokrewieństwa z chorym oraz statusie zatrudnienia opiekunów. Aby określić stan wiedzy na temat cho- Duży odsetek opiekunów zabiera swoich chorych rodziców do własnych domów, których chorzy nie znają z przeszłości. Nawet jeśli chorzy pozostają we własnych domach, także czują się w nich wyobcowani. Pogłębiające się zaburzenia pamięci wpływają na to, że chorzy poszukują wyjścia z domu, który jest w ich pamięci obcy. Opiekunowie osób chorych na Alzheimera sami są̨ w grupie ryzyka wielu chorób somatycznych i psychicznych, w tym np. depresji. Dlatego pamiętając o bliskich, pamiętajmy też o sobie oraz o konieczności regeneracji fizycznej i psychicznej. Opiekun osoby chorej powinien dbać o własne przyjemności, zakupy, spotkania z ludźmi. Grupa wsparcia dla opiekunów osób chorych na Alzheimera ul. Zwycięstwa 190 p.216, 02 -760 Koszalin (022) 602 40 20 Forum Organizacji Pozarządowych Działających na rzecz Osób Niepełnosprawnych, Chorych i Ich Rodzin Pod Nazwą "Razem" 41-800 Zabrze, ul. Wolności 241 501 557 650 Dzienny Ośrodek Alzheimerowski ul. Próchnika 43, 90-712 pengertian hormat dan patuh kepada orang tua dan guru. Pani Joanno, zawsze gdy czytam podobne historie jestem pełna podziwu i szacunku dla osób, które potrafią dać z siebie tak wiele drugiemu człowiekowi. Zwłaszcza, że z tego co przeczytałam na blogu to mama Pani partnera, więc wiele osób mogłoby się z takiej relacji wycofać. Sam pomysł prowadzenia tego rodzaju wirtualnego pamiętnika jest bardzo dobry, pomocny nie tylko dla Pani ale dla innych osób borykających się z podobną sytuacją. Najtrudniejsze jest to, że jest Pani w opiece nad Mamą praktycznie sama. Nie znam dokładnie sytuacji, ale może warto wziąć różne opcje pod uwagę np. zatrudnienie dodatkowej pomocy w sprzątaniu lub/i opiece nad chorą, aby choć częściowo odciążyć Panią od obowiązków. Ma Pani prawo do pomocy z Ośrodka Opieki Społecznej, istnieją stowarzyszenia takie jak Polskie Stowarzyszenie Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera i in. Przez tego typu instytucje organizowane są turnusy rehabilitacyjne dla chorych, które dają czas opiekunom na odpoczynek, wyjazd. Warto z czegoś takiego skorzystać. Może Pani porozmawiać ze swoim mężczyzną na temat jego włączenia się w opiekę, chociaż częściową. Na pewno są osoby w rodzinie bądź sąsiedztwie, które mogłyby Państwu pomóc, przynajmniej w czuwaniu nad Mamą kilka godzin w tygodniu tak aby mogła Pani spokojnie zrobić zakupy itp. Każdego dnia powinna mieć Pani trochę czasu dla siebie, na spokojny spacer z psem, na chwilę relaksu. Warto też pomyśleć o grupie wsparcia dla osób, które mają podobny problem bądź spotkaniach z psychologiem. Na ten moment jest to Pani bardzo potrzebne. Przede wszystkim kontakt z innymi, oderwanie się od domowej rzeczywistości, spojrzenie na sytuację z dystansu. Moim zdaniem powinniście Państwo obydwoje porozmawiać o obecnej sytuacji i znaleźć możliwe drogi rozwiązania problemu. Najlepiej wziąć pod uwagę wszystkie możliwe opcje pomocy, a następnie uszeregować je od najbardziej akceptowalnych do tych, które Państwo zupełnie wykluczacie. Łączę pozdrowienia. Co to jestObjawyStadium choroby (otępnienie) PrzyczynyDiagnozaLeczenie DietaCo to jest choroba Alzheimera?Szacuje się, że w Polsce na to schorzenie cierpi obecnie 300-500 tys. osób. Jednocześnie epidemiolodzy alarmują, że w ciągu najbliższych czterdziestu lat ta liczba w populacji światowej może wzrosnąć nawet Alzheimera (AD, z ang. Alzheimer’s disease) prowadzi do zwyrodnienia, a w konsekwencji też utraty nerwowych komórek. Degradacja neuronów postępuje stopniowo, prowadząc do zmniejszenia ich liczby, odkładania się płytek starczych i białka tau oraz zaburzeń w przekaźnictwie u chorego dochodzi do trudności w przypominaniu sobie imion i nazw przedmiotów, doborem słów czy częstsze gubienie drobnych przedmiotów. Z czasem pojawiają się objawy typu: utrata pamięci, trudności w mówieniu i upośledzenia osądu. Ponadto dochodzą nowe, zaburzenia wzrokowe, zaburzenia zachowania, zaburzenia orientacji w czasie i przestrzeni, trudności w wykonywaniu codziennych obowiązków, problem z samodzielnym przyjmowaniem zaawansowanym stadium pacjent nie może już samodzielnie funkcjonować i potrzebuje całodobowej opieki. Nasilające się symptomy powodują zmianę osobowości chorego, przyczyniają się do depresji, wycofania z życia społecznego, dotykają też osób z bliskiego otoczenia. Choć najczęściej chorują osoby w wieku po 65. roku życia, zdarza się, że jest rozpoznawana u osób młodszych. Dlatego też nie wolno bagatelizować pierwszych niepokojących objawów związanych z zaburzeniami pamięci i choroby AlzheimeraPierwsze objawy bywają bagatelizowane, a późne rozpoznanie naraża pacjenta oraz jego bliskie otoczenie na ryzyko depresji wynikające z nieświadomości postępującej choroby. Objawy Alzheimera na wczesnym początku to subtelne problemy z pamięcią i trudności z przypomnieniem sobie niektórych słów. Z czasem pojawiają się: upośledzenie myślenia i osądu, trudności w mówieniu, budowaniu zdań, doborze słów. Na dalszych fazach choroba postępuje, pojawiają się inne zaburzenia, co zaczyna destabilizować życie pacjenta oraz jego najczęstsze symptomy to:zaburzenia w orientacji przestrzennej (np. problem ze znalezieniem drogi do domu)utrata poczucia czasu i trudności z rozpoznawaniem pór dniazaburzenia wzrokowe (problemy z czytaniem, rozróżnianiem kolorów, rozpoznawaniem osób)utrata umiejętności rozwiązywania problemówzagubienie i dezorientacjazapominanie o czynnościach związanych z higieną osobistąnieprzywiązywanie wagi do wyglądu zewnętrznegozaburzenia odżywiania (bardzo często zapominanie o konieczności picia czy zjedzenia posiłku)trudności w wykonywaniu zwykłych, codziennych czynności (kłopot sprawia ubieranie się, mycie, jazda samochodem, przygotowywanie posiłków)brak zainteresowania dotychczasowym hobbypowtarzanie w kółko tych samych pytańnieumiejętność prowadzenia rozmowystałe gubienie rzeczy i problem z ich odnalezieniemzaburzenia nastroju (zagubienie, strach, niepokój, smutek) zmiany osobowości (dotychczas łagodna osoba może być rozdrażniona, podejrzliwa i zachowywać się agresywnie)nieumiejętność właściwej oceny sytuacji i uleganie osobom trzecim (np. podpisywanie umów podsuwanych przez nieuczciwych sprzedawców)zaburzenia emocjonalno-społeczne (powodujące wycofanie z życia społecznego i towarzyskiego)Jak szybko postępuje choroba Alzheimera?Choroba może rozwijać się w ukryciu i nie być rozpoznana przez wiele lat. Pierwsze objawy bywają mylnie są przypisywane przemęczeniu i uznawane za typowe dla pewnego wieku czy osobowości człowieka. To, w jakim tempie choroba będzie postępować, w dużej mierze zależy od cech indywidualnych danej osoby oraz jej stylu życia. Stadium choroby Alzheimera (otępnienie alzheimerowskie) Otępienie łagodneNa tym etapie symptomy łatwo zbagatelizować, ponieważ każdemu zdarza się czasem o czymś zapomnieć lub mieć problem z koncentracją. Z czasem jednak sytuacje takie stają się coraz częstsze, a dodatkowo chory zaczyna zadawać te same pytania po kilka razy i miewać częste zmiany nastrojów. To zachowanie powoduje, że czuje się zagubiony, odsuwa od życia towarzyskiego, a nawet rodzinnego. W tej fazie jeszcze w miarę samodzielnie radzi sobie z codziennymi obowiązkami. Szacuje się, że to stadium choroby może trwać 20 lat lub o średnim nasileniuProblemom z pamięcią zaczynają towarzyszyć zaburzenia mowy. Chory nie potrafi sformułować zdania, zaczyna używać słów w niewłaściwym kontekście i mylić pojęcia. Bywa, że nie może przypomnieć sobie imienia bliskiej osoby lub myli ją z kimś innym. Istotne jest, by pomimo pomyłki, nie poprawiać go, ponieważ uświadomienie pacjentowi jego własnej słabości, spowoduje rozdrażnienie, frustrację, wybuch złości. Typowe są też omamy i problemy z orientacją w terenie. Taka osoba wymaga już całodobowej opieki i nie powinna poruszać się sama poza domem. Czas trwania tego etapu szacuje się na 2-10 zaawansowane Zwykłe codzienne czynności, takie jak ubranie się czy jedzenie, stają się dla chorego niewykonalne. Wymaga pomocy także w czynnościach związanych z higieną osobistą, a bywa, że konieczne jest korzystanie ze specjalnych pieluch dla osób dorosłych. Chory traci świadomość dnia i nocy, raczej już nie chodzi, nie rozpoznaje osób. Ma problem z komunikowaniem swoich potrzeb, takich jak jedzenie, picie czy wypróżnianie się. Opieka nad nim w takiej sytuacji przerasta najbliższych, którzy często decydują się na umieszczenie pacjenta w specjalistycznym ośrodku dla chorych na chorobę Alzheimera. Ten etap może trwać 1-5 Alzheimera. Czynniki ryzyka zachorowaniaPrzyczyn upatruje się w nieprawidłowym gromadzeniu się złogów białek amyloidu beta w komórkach nerwowych i wokół nich oraz splotów białka tau, występującego niemal wyłącznie w tych ryzyka - tym, co sprzyja rozwojowi choroby, na pewno są:wiek (ponieważ chorują głównie osoby starsze)płeć (najbardziej narażone na zachorowanie są kobiety)uwarunkowania dziedziczne (potwierdzone przypadki choroby w rodzinie)predyspozycje genetyczne (mutacje genów)przebyty w przeszłości poważny uraz głowycukrzycaZ punktu widzenia profilaktyki istotne są też modyfikowalne czynniki zwiększające ryzyko choroby Alzheimera, do których zaliczamy:palenie papierosównieprawidłowa dietaniewłaściwy wskaźnik BMInadciśnienie tętniczewysoki poziom cholesterolu LDL w surowicy krwimała aktywność fizyczna i umysłowazły senprzewlekły stresJak zdiagnozować chorobę Alzheimera?Diagnoza oparta jest na badaniu przedmiotowym oraz wywiadzie lekarskim, także z osobą z bliskiego otoczenia pacjenta, która może wskazać na istotne dla prawidłowego rozpoznania symptomy i zmiany ocenia też funkcje poznawcze za pomocą testów przesiewowych, które pozwalają na wczesne rozpoznanie otępienia typu alzheimerowskiego. Należą do nich:Test Rysowania ZegaraPacjent jest proszony o narysowanie na kartce tarczy zegara i zaznaczenie na niej konkretnej godziny, 11:10 lub 3:00. Niewykonanie tego zadania prawidłowo lub odmowa wykonania, może świadczyć o MMSE (ang. Mini–Mental State Examination)Test ten zawiera 30 pytań lub zadań do wykonania, na podstawie odpowiedzi ocenia się różne obszary funkcjonowania poznawczego, czytanie ze zrozumieniem, liczenie, pisanie, orientację w czasie i miejscu, zapamiętywanie czy nazewnictwo).Test MoCA (ang. Montreal Cognitive Assessment)Jest to narzędzie do wykrywania wczesnych zaburzeń poznawczych (ang. Mild Cognitive Impairment), czyli stadium pośredniego między prawidłowymi funkcjami poznawczymi a otępieniem. Test ocenia abstrahowanie, pamięć krótkotrwałą, funkcje wzrokowo-przestrzenne, wykonawcze, język, płynność wypowiedzi, orientację allopsychiczną i zdolność koncentracji przydatnym w diagnostyce wczesnej fazy, pozwalającym uwidocznić pośrednio złogi beta-amyloidu jest pozytonowa tomografia emisyjna (ang. Positron emission tomography, PET). Natomiast narzędziami diagnostycznymi pomocnymi w różnicowaniu Alzheimera z innymi przyczynami dolegliwości chorego lub wykryciu chorób współistniejących są: tomografia komputerowa (TK) i badanie rezonansem magnetycznym się również badanie morfologii krwi, oznaczenie poziomu stężenia witaminy B12, TSH i kwasu foliowego w surowicy, glukozy oraz badanie w kierunku boreliozy czy kiły, by wykluczyć inne choroby mogące zaburzać funkcje lekarz diagnozuje chorobę Alzheimera?W przypadku stwierdzenia u siebie lub bliskiej osoby objawów tego rodzaju demencji należy udać się na konsultację do lekarza specjalisty. Diagnozowaniem i leczeniem zajmują się: neurolog, psychiatra i geriatra. Leczenie choroby AlzheimeraLeczenie farmakologiczne polega na łagodzeniu objawów, spowolnieniu postępu choroby i degradacji mózgu. W tym celu stosuje się leki, w których składzie znajdują się: galantamina, rywastygmina czy nad chorym wymaga też odpowiedniego podejścia psycho-emocjonalnego. Bardzo istotny jest by zapewnić jej spokój, komfort i poczucie bezpieczeństwa, bez potrzeby narażania pacjenta na krytykę. Konfrontując chorego z jego niedoskonałościami i popełnionymi pomyłkami, negatywnie wpływa się na jego stan emocjonalny, a to z kolei może dać początek a choroba AlzheimeraNa depresję cierpi około 40-55 proc. osób z chorobą Alzheimera. Wiadomo, że zmiany neurodegradacyjne mózgu zwiększają ryzyko depresji, ale i depresja wpływa na ryzyko wystąpienia Alzheimera. To z kolei znacznie obniża jakość życia pacjenta, a tym samym przyczynia się również do ryzyka wystąpienia depresji u osób opiekujących się chorym. Opiekun może borykać się z depresją tak samo, jak osoba, którą się opiekuje. Bywa, że dotyka go zespół wypalenia, dlatego też cała rodzina powinna być objęta kompleksową pomocą, wsparciem lekarzy i ośrodków specjalizujących się w leczeniu zarówno Alzheimera, jak i można całkowicie wyleczyć chorobę Alzheimera?Na obecnym etapie rozwoju medycyny nie jest możliwe całkowite wyleczenie z demencji spowodowanej chorobą żyją ludzie z chorobą AlzheimeraCo prawda szacuje się, że chorzy żyją średnio około 8 lat, ale wczesne rozpoznanie zmian neurodegradacyjnych mózgu i szybkie wdrożenie leczenia może znacznie wydłużyć życie chorego, nawet do 20 lub więcej lat. Dieta w chorobie AlzheimeraBadania dowodzą, że odpowiednia dieta ma pozytywny wpływ na opóźnienie zmian neurodegradacyjnych mózgu. Naukowcy z Rusch University Medical Center w Chicago opracowali tzw. dietę MIND z zaleceniami żywieniowymi dla cierpiących na Alzheimera. Jest ona bogata w antyoksydanty, wielonienasycone kwasy tłuszczowe, witaminy i dużą ilość błonnika. Zaleca się, aby zamiast mięsa zwierzęcego wybierać ryby, warzywa (szczególnie z zielonymi liśćmi), rośliny strączkowe, owoce (np. jagody czy maliny), orzechy i produkty otępienia typu alzheimerowskiego. Tomasz Gabryelewicz, Anna Barczak. Instytut Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej im. M. Mossakowskiego Polskiej Akademii tematy: Amnezja - objawy, przyczyny, leczenie utraty pamięci Niebieska Linia, nr 6 / 2006Agresywne zachowania chorych na AlzheimeraAlicja SadowskaZachowania agresywne to objaw często występujący w przebiegu choroby Alzheimera. Specjaliści oceniają, że występuje on u blisko 40% wszystkich chorych, częściej u mężczyzn niż u kobiet, a u pacjentów pozostających w domach opieki w ponad50% to objaw szczególnie uciążliwy i przykry dla opiekuna osoby chorej na Alzheimera. Do agresji nie można się przyzwyczaić, ale w ciągu wielu lat można opanować pewne techniki radzenia sobie z nią. Kiedy zaś pojawia się nagle u człowieka, który przez całe swojeżycie przed chorobą był spokojny, zgodny, wywołuje szok u najbliższych. Opiekunowie często mówią mi: "Mój mąż nigdy nie był gwałtowny, agresywny. Był cichym, pogodnym człowiekiem, a teraz jest skory do bicia, krzyczy, szarpie się".Jakie więc są przyczyny pojawienia się agresji u chorych na Alzheimera? Podstawową przyczyną jest zniszczenie na skutek rozwoju choroby ośrodków mózgowych odpowiedzialnych za kontrolę agresji i gniewu. A więc agresja nie jest zamierzona przez chorego, a on sam nie ma kontroli nad jej przebiegiem. Agresja może być słowna lub fizyczna, często te dwie jej formy występują łącznie, choć bardzo rzadkie są przypadki agresji fizycznej nie poprzedzonej słowną. W codziennym życiu chorego agresja pojawia się najczęściej w najmniej przez opiekuna oczekiwanych momentach i wywoływana jest zwykle przez banalne przyczyny. Najczęściej pojawia się jako reakcja na:- zaburzenie w rytuale dnia chorego, np. kiedy opiekun próbuje poganiać chorego, aby szybciej jadł lub zasznurował buty. Pamiętajmy, że chory musi mieć znacznie więcej niż przed chorobą czasu na wykonanie prostych, codziennych czynności. A przy okazji sznurowane buty zastąpmy wsuwanymi, których założenie będzie dla niego znacznie łatwiejsze. W codziennym życiu chorego agresja może pojawić się na skutek próby zmuszania go np. do kąpieli czy wyjścia na spacer lub też gdy opiekun chce wymusić na chorym przerwanie bezcelowego chodzenia po pokoju, gwizdania czy przestawiania drobnych sprzętów. Chory czuje się zagrożony, sfrustrowany i reaguje agresją;- zmuszanie chorego do wykonywania zadań, których nie jest on już w stanie wykonać. Zwykle takie próby kończą się niepowodzeniem, co wywołuje u chorego frustrację, zażenowanie, wstyd. Burzy to jego poczucie bezpieczeństwa, a to może powodować gniew;- stawianie chorego przed koniecznością dokonania wyboru. Chory nie rozumie, czego się od niego wymaga, ma poczucie, że coś musi zrobić, ale nie ma jasności, co to ma być. Dociera do niego zbyt wiele informacji, których nie potrafi uporządkować i zrozumieć. Ma poczucie klęski, niemożności sprostania oczekiwaniom opiekuna i reaguje agresją, której używa jako mechanizmu obronnego przed niezrozumiałym światem;- jako reakcja na zmęczenie, ból czy dyskomfort. Chory nie potrafi wyrazić swych odczuć i potrzeb i poprzez agresję sygnalizuje, że coś mu dokucza, boli go czy też, że jest zmęczony;- jako reakcja na odczuwanie przyczynami agresji są kłopoty w porozumiewaniu się chorego z opiekunem. Z jednej strony jest to brak umiejętności rozumienia tego, co opiekun mówi, szczególnie gdy używa długich, złożonych zdań lub gdy mówi do chorego podniesionym, wysokim głosem, z drugiej zaś brak zdolności formułowania myśli i zdań przez samego chorego. Opiekunowi często trudno wyobrazić sobie, czy też przewidzieć, co może spowodować agresywne zachowanie chorego. A może ono pojawić się w każdej sytuacji, którą chory uważa za zagrażającą mu. Pamiętajmy, że chory używa zupełnie innej niż opiekun skali oceny tego, co budzi jego lęk lub dziwią się często niechęci chorego do wykonywania pewnych czynności. Na przykład wielu chorych odmawia wyjścia na spacer, choć wcześniej lubili to zajęcie. Przyczyna może tkwić w tym, jak chory spostrzega schody, po których musi zejść na dół klatki schodowej. Nawet kilka schodów to dla niego przepaść, w którą musi zejść. Boi się i stawia opór przy próbie zmuszania go i ponaglania. Kiedy opiekun nalega, chory broni się poprzez zachowanie agresywne - krzyczy, szarpie się, drapie opiekuna i odpycha katastroficzneSkala zachowań agresywnych jest szeroka - od rozdrażnienia i pobudzenia, przez agresję słowną lub fizyczną, aż do czynnych napaści na opiekuna. Szczególnym rodzajem agresji są tzw. reakcje katastroficzne, a więc niezwykle ciężkie wybuchy gniewu i agresji spowodowane błahymi przyczynami. Reakcje te są nieadekwatne, nieproporcjonalnie silne emocjonalnie w stosunku do powodów, jakie je wzbudzają. Tak silne reakcje są dowodem, ale też i skutkiem silnej frustracji chorego i ukrytego napięcia emocjonalnego wpisanego w obraz choroby znaleźć wiele powodów silnych reakcji katastroficznych w codziennym życiu chorego. Mogą one pojawiać się w trakcie wykonywania czynności rutynowych, ale też są charakterystyczne dla sytuacji, kiedy chory konfrontowany jest z innymi osobami, np. podczas spotkania rodzinnego, gdy wita się z kuzynem, nie rozpoznając go, a wszystkie obecne przy tym osoby wyrażają głośno swe zdumienie, że nie wie on, jak kuzyn się nazywa i skąd przyjechał. Pokrzykują, przynaglają chorego, dziwią się w sposób, który jest przez niego odczytywany jako agresywny reakcje pojawiają się też często w miejscach publicznych, szczególnie tam, gdzie jest hałas, wiele obcych osób, nieznanych dźwięków, gdzie chory czuje się zagubiony, przestraszony. Poza wybuchem gniewu sytuacje takie mogą zakończyć się ucieczką chorego. Reakcje katastroficzne są częste w sytuacji oddania chorego do domu opieki czy szpitala. Nowe, nieznane choremu otoczenie, zapachy, nowi ludzie, którzy wydają choremu niezrozumiałe polecenia - wszystko to rozdrażnia go, przeraża, uwalnia tłumione emocje negatywne i prowadzi do wybuchu wybuch agresji fizycznej może stanowić zagrożenie zarówno dla chorego, jak i dla jego opiekuna. Chory może zrobić krzywdę sobie lub opiekunowi. Dlatego też opiekun powinien znać sposoby postępowania w stosunku do bardzo pobudzonego, agresywnego kilka praktycznych wskazówek:- Kiedy chory jest niespokojny, pobudzony, agresywny nie należy zaskakiwać go gwałtownym pojawieniem się przy nim. Trzeba podejść do niego powoli, przodem, utrzymując z nim stały kontakt Opiekun powinien stać przodem do chorego, nie odwracać się Chory musi mieć zostawioną pewną wolną Nie należy unieruchamiać chorego, np. podejmując próbę wiązania go (jeśli będzie to niezbędne, przy tej czynności muszą być przynajmniej dwie osoby, a nie samotny opiekun).- Opiekun musi się upewnić, (szczególnie wtedy, kiedy chory rzuca groźby), że w zasięgu jego rąk nie ma niebezpiecznych przedmiotów, takich jak nóż, nożyczki czy Jeśli zagrożenie jest realne, opiekun powinien szybko opuścić mieszkanie, wezwać pogotowie, prosić o pomoc sąsiadów lub uwagiPowtarzające się gwałtowne napady agresji muszą być zgłaszane lekarzowi prowadzącemu chorego. Powinien on pomóc choremu, przepisując stosowne leki uspokajające. W przypadkach wybuchu agresji niezwykle ważna jest postawa opiekuna i to zarówno postawa jego ciała, jak i postawa wobec zagrożenia i samego chorego. Opiekun powinien, o ile to możliwe, sprawiać wrażenie, że całkowicie panuje nad sytuacją. Nie oznacza to, że powinien podnosić głos, grozić palcem czy też wykonywać gwałtowne ruchy w kierunku chorego. Przeciwnie, powinien mówić pewnym, spokojnym, zniżonym głosem, ale nie za ważna jest postawa i język ciała opiekuna. Warto pochylić się nad chorym, dotykać go, głaskać, uśmiechać się, pocałować. Zawsze należy próbować rozładować napięcie, odwracając uwagę chorego, kierując ją na szczególnie przez niego ulubione zajęcie, jedzenie, program w telewizji. Kiedy chory zaczyna być niespokojny, zanim rozwinie się u niego pełna postać napadu agresji, można włączyć łagodną, przyciszoną muzykę, taką, jaką chory lubi czy też lubił w przeszłości, podać jego ulubiony przysmak czy zaproponować ulubione która wiele lat opiekuje się chorym, przeważnie wie, co szczególnie drażni chorego, pobudza go i wyzwala w nim gniew. Takich rzeczy należy bezwzględnie atak agresji minie, warto zanotować ważne zdarzenia, które go wywołały. Co było jego bezpośrednią przyczyną, jak przebiegała sytuacja, jak opiekun reagował i jaki był skutek jego interwencji. Takie notatki pomogą w przyszłości lepiej radzić sobie z kolejnym warto po ustąpieniu napadu agresji dyskutować z chorym o jego przebiegu lub też spierać się o swoje racje. Chory może go nie pamiętać i uważać, że opiekun zmyśla, a już z całą pewnością inaczej go pamięta i ocenia niż opiekun. Próba dyskutowania może sprowokować kolejny opiekunaW radzeniu sobie z zachowaniami agresywnymi u chorego opiekun nie może zapominać o sobie. Powtarzające się napady agresji rujnują zdrowie opiekuna i obniżają jego dobre samopoczucie. Opiekun często cierpi z powodu ogromnego żalu, że jego bliski, kochany człowiek, którym opiekuje się przez wiele lat, jest tak okrutny i niewdzięczny. Miewa on poczucie winy, kiedy ocenia sytuację i często niesłusznie obwinia siebie za rozwój agresji u chorego. Opiekun odczuwa całą gamę negatywnych uczuć, takich jak frustracja, zniechęcenie, poczucie beznadziejności, ale też gniew, odrazę czy agresję, którą niekiedy odpowiada na agresję jednak nie może usprawiedliwić stosowania przez opiekuna przemocy i agresji wobec chorego. Ten sposób załatwiania spraw, rozładowywania własnych negatywnych emocji jest naganny w stosunkach międzyludzkich w ogóle, a szczególnie wobec osób słabszych i chorych. Pamiętajmy, aby traktować innych tak, jak chcielibyśmy, aby nas zachowania chorego na Alzheimera, wieloletnia, często samotna opieka nad chorym nierzadko wyczerpuje nawet największe pokłady cierpliwości u opiekuna. Mądry i doświadczony opiekun wie, że wiedza o chorobie i jej objawach pomaga w radzeniu sobie z opieką nad chorym i z własnymi emocjami i może ustrzec opiekuna przed użyciem tego niegodnego argumentu, jakim jest przemoc. Użycie przemocy wobec chorego może poza wszystkim zrujnować opiekuna psychicznie. Kiedy bowiem uświadomi sobie, co zrobił, odczuwać będzie wyrzuty sumienia, które pogłębią jego poczucie porażki i wypalenie psychiczne. Poczucie winy ma tendencję do utrwalenia się i opiekun może je odczuwać jeszcze wiele lat po śmierci uniknąć odpowiadania agresją na agresję chorego, aby chronić swój system nerwowy i zdrowie, opiekun nie może zapominać, że:- agresja chorego jest objawem choroby Alzheimera, a nie wyrazem stosunku chorego do opiekuna;- nie może obwiniać się za napady agresji chorego;- nie może brać sobie do serca tego, co chory mówi czy wykrzykuje podczas ataku agresji;- nie może dopuścić, aby emocje chorego przeniosły się na niego;- może uczyć się rozładowywać własne emocje w inny niż przemoc i agresja chorego i siebie, opiekun powinien zadbać o swoje zdrowie fizyczne i psychiczne. Niezwykle ważne jest, aby nie izolował się od innych, wychodził z domu i spotykał się z ludźmi, aby nie rezygnował ze swych zainteresowań i potrafił sprawiać przyjemności samemu sobie. Wszystko to wzmocni go psychicznie i lepiej przygotuje na radzenie sobie z różnymi trudnościami, jakie niesie opieka nad chorym, w tym także z agresją Sadowska Z ogromną przyjemnością informuje, że forum dla Opiekunów osób chorych na Alzheimera ( i inne rodzaje otępienia ) jest pod adresem: Po wielu perypetiach Opiekunowie osób chorych na różnego rodzaju otępienie (w tym Alzheimer) mają swoje własne miejsce w Internecie. Od dnia r forum należy tylko i wyłącznie do Opiekunów. To miejsce pisane przez opiekunów i dla opiekunów. Poruszane są tu wszystkie tematy dotyczące chorób związanych z wiekiem. Przez różne sytuacje forum było wielokrotnie zamykane ... kilka razy musieliśmy dosłownie odbudowywać całą bazę wiedzy jaka była przez Nas -Opiekunów pisana lecz teraz forum jest niezależne i posiada swój własny adres. Wiedza tam zgromadzona to wiedza praktyczna pisana przez Rodziny chorych - rady, podpowiedzi są sprawdzone w praktyce. Polecam to miejsce każdemu kto szuka praktycznej wiedzy o chorobach Naszych Seniorów Witam serdecznie Wszystkich ! Zacznę od tego, że jestem nowym użytkownikiem . Od 2005 zajmuje się Mamą chorą na Alzheimera obecnie tzn od leży (jeszcze trochę wstaje ale to jest już wyjątek. Niestety robię całą prace sama przez 24godz. na dobę , zaczęłam pisać blog w ramach odreagowania no i po to żeby innym opiekunom pomóc w pracy (wiem że każdy przypadek jest inny ale nie ma nigdzie praktycznych podpowiedzi jak sobie radzić w trudnych sytuacjach ).Mnóstwo czytam na temat Alzheimera Ale w tym wszystkim zapomniałam całkowicie o sobie ! Teraz jestem wrakiem człowieka i mam prostą drogę do pokoju bez klamek! Za jakieś 3lata Mama zgaśnie i wtedy nie poradzę sobie z rzeczywistością z normalnym życiem . Jak mam sobie pomóc w warunkach domowych bo obecnie wychodzę tylko z psem z oczywistych powodów ?! Pozdrawiam Joanna

forum opiekunów osób chorych na alzheimera